یک نفری میگفت:
ما خانواده ای متشکل از پدر و مادر و برادر و خواهران هستیم. همه ما افرادی با ایمان و مذهبی هستیم. اما از همدیگر جدا هستیم و همدیگر را دوست نداریم ( به آن معنی که الفت داشته باشبم و از دیدار هم شاد  شویم ) ، یک نوع جدایی بین تک تک ما وجود دارد: جدا از هم نهار و شام میخوریم و هیچ وقت با هم سر یک سفره نمی نشینیم ، حتی هر کداممان برای خود یک قرآن و مفاتیح و سجاده جدا دارد. به راحتی می توان وجود نوعی « نیروی دافعه » بین تک تک ما را حس کرد. تا آنجائی که مقدور باشد هر کداممان در یک اتاق جدا می نشینیم ، « خنده » و « گفتگو با هم » در خانه ما نادر است و در عوض تا دلتان بخواهد عوامل اعصاب خورد کن وجود دارد...

و من با خودم می اندیشم:
این وضعیت یک شبه به وجود نیامده است. بلکه تأثیر دراز مدت یکسری شیوه های رفتاری اشتباه بزرگترهای خانواده است.
آشکار است که در این خانواده کمبود عامل « محبت » وجود دارد. شاید والدین اینها برای خوب تربیت کردن فرزندان خود و باز داشتن آنها از بدی ها ، از عامل « فشار » استفاده کرده اند و توجهی به نادرست بودن این شیوه نداشته اند.
درست است که گاهی استفاده از « فشار » لازم است. اما اساس « تربیت » باید بر « محبت ورزی » باشد و استفاده از « فشار » باید به ندرت و آنهم در جای درست  و ضروری صورت بگیرد.
محبت یک عامل مهم و ضروری در زندگی است که فقدان یا کمبود آن ، مشکلات شدیدی ایجاد می کند.
محبت ورزیدن و ارتباط بر اساس محبت را چه کسی باید به فرزندان یاد بدهد؟ پدر و مادر.

« دینداری » تنها چیزی نیست که باید به فرزندان خود یاد بدهیم. آموزش دادن « اخلاق نیکو » هم لازم است و محبت کردن به افراد (خصوصاً که آن افراد از نزدیکان ما هم باشند ) ، یک عنصر مهم اخلاقی است.
می توان با یک شخص تارک الصلوة و شرابخوار اما خوش خلق زیر یک سقف زندگی کرد ( به هر حال ، ) اما زندگی با یک فرد نماز خوان ( نماز ظاهری ) و رعایت کننده شئونات اسلامی که خلق نیکویی نداشته  نباشد و بد بین باشد و به راحتی تهمت های کلان ( که فرد را مستوجب حد شرعی دهها ضربه شلاق می کند ) بزند ، اصلاً راحت نیست.

این ایمان فردی نیست که زندگیها را شیرین می سازد. این علم و تحصیلات نیست که ما را خوشبخت می سازد. گرچه اینها عواملی بسیار ضروری هستند اما تا حدود زیادی اموری درونی هستند ؛  این محبت و روابط نیکو است که فضای زندگی را برای افراد با نشاط می کند.

اهمیت این نکته تا حدی است که:
قال رسول الله صلى الله علیه و آله : ان صاحب قائم الخلق الحسن له مثل اجر الصائم القائم.
پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله فرمود: همانا براى صاحب اخلاق حمیده ، اجر شب زنده داران به عبادت و تهجد، و ثواب روزه داران مى باشد.

بنابراین باید تمام توان خود را برای حفظ و تقویت محبت ( خصوصاً در خانواده ) به کار ببریم و مراقب باشیم که تا آنجائی که امکان دارد از عواملی که محبت را تضعیف می کنند بپرهیزیم.

این فرمول یادمان باشد:
تا به دیگران محبت نکنیم ، از دیگران محبت نمی بینیم.