اولاً باید بدانیم که امام زمان (عج) به ما نزدیک هستند اما ما از ایشان دوریم. چون در این جا ، مثل مبحث فیزیک نیست که دو جسم ، هر دو از هم دور باشند یا هر دو به هم نزدیک باشند. اینجا مبحث خاصی است که در آن ، یک شئ می تواند به شئ دیگری بسیار نزدیک باشد در حالیکه آن شئ دوم از شیء اول بسیار دور باشد. مثل خداوند که به همه بندگانش از رگ گردن نزدیکتر است اما برخی بندگانش از او بسیار دورند.
پس از ناحیه امام زمان (عج) نسبت به ما نزدیکی وجود دارد اما از ناحیه ما نسبت به حضرت ، دوری وجود دارد. ) پس ما نباید بگوئیم « مهدی (عج ) بیا ». بلکه باید خودمان حرکت کنیم و برویم. چون آن حضرت حضور  دارند ( گر چه ظهور ندارند ) و این مائیم که حضور نداریم (گر چه ظهور داریم) (.

حالا چگونه برخی افراد امام زمان (عج) را میبینند و به حضورشان مشرف می شوند؟
تشرف خدمت حضرت ، اوج نزدیکی است. اینها آنقدر به حضرت نزدیک شده اند و نزدیکتر و نزدیکتر شده اند که دیگر کار به نزدیکی مکانی و شخصی رسیده و کاملاً حضور حضرت مشرف شده و با حضرت دیدار و گفتگو دارند.
همه ما می دانیم که انجام هر کار خوب ، ما را یک قدم به حضرت نزدیک می کند و انجام هر کار بد ما را یک قدم از حضرت دور می سازد. ( البته برخی کارها آنقدر اثر خوب یا بد دارند که به جای یک قدم ، کیلومترها موقعیت انسان نسبت به حضرت را تغییر می دهند ). حال اگر کسی در انجام کارهای خوب بسیار فعال باشد و در تمام شبانه روز مراقب خودش باشد که مبادا حتی یک کار بد خیلی کوچولو از او سر بزند ،  حتی آنقدر مواظب خودش باشد که فکر و خیال کار بد هم به ذهن او وارد نشود ، ، معلوم است چه می شود! این شخص قدم به قدم به حضرت نزدیکتر می شود تا آنگاه که علاوه بر نزدیکی روحی و قلبی (معنوی) باز هم نزدیکتر می شود و نزدیکی مکانی و شخصی هم پیدا می کند و این همان تشرف به خدمت حضرت است.

می بینیم که کار دست خود ماست. اگر آرزوی تشرف داریم ، اگر از دیدار حضرت محرومیم ،همه اش دست خودمان است.

چون نیک نظر کرد ، پر خویش در آن دید
گفتا ز که نالیم؟ که از ماست که بر ماست