برای عضویت در سامانه پیامکی Khamenei.ir (سریعترین مرجع برای دستیابی به اخبار دیدارها و بیانات رهبر انقلاب) می توانید یک پیامک بدون متن به شماره 20110 ارسال نمائید.
(قبلاً این پیامکها رایگان ارسال می شد، اما هزینه ای که جدیداً بابت پیامکها دریافت خواهد شد، مربوط به اپراتور می باشد).

هیچ داری از دل مهدی خبر؟
گریه های هر شبش را تا سحر؟

او که ارباب تمام عالم است،
من بمیرم، سر به زانوی غم است!

شیعیان! مهدی غریب و بی کس است،
جان مولا، معصیت دیگر بس است.

شیعیان! بس نیست غفلت هایمان؟
غربت و تنهایی مولایمان؟

ما عبید و عبد دنیا گشته ایم؛
غافل از مهدی زهرا گشته ایم.

اگر ما اهل تقوا و اعمال صالح باشیم، به همان اندازه به « خداوند » نزدیک می شویم و خداوند هم افکار و اندیشه های خوب و صحیحی به ذهن ما وارد خواهد کرد. اما اگر خدای نکرده، ما در تقوا ضعیف باشیم و اهل عبادت و اعمال صالح نباشیم، به همان اندازه از خداوند دور می شویم و « دور شدن از خداوند » - که بر اثر اعمال خود ما تحقق می یابد و جای تعارف هم ندارد - همان « نزدیک شدن به شیطان » است (زیرا دو سمت مسیر انسان، «خدا» و «شیطان» هستند و جانب دیگری وجود ندارد) و شیطان هم افکار و اندیشه های باطل و نادرستی را به ذهن ما وارد خواهد کرد و بدین صورت است که فرد دچار شک و شبهه می شود و حقیقت را گم می کند و چه بسا پس از مدتی، نسیت به حقیقت کینه هم بورزد و با آن دشمنی هم بکند.

اینگونه است که برخی از افراد که در ابتدا انسانهای خوبی بودند و حتی خدمتهای بسیار ارزنده ای هم برای جبهه حق انجام داده بودند، پس از مدتی در برابر حق می ایستند و در صف دشمنان حق قرار می گیرند.

« بی تقوا » شدن و در صف دشمنان حق قرار گرفتن، یک امر دفعی نیست. یعنی اینطور نیست که انسان شب که می خوابد، طرفدار حق باشد، اما فردا صبح که بیدار شد، دشمن حق باشد! بلکه یک امر تدریجی است. همانطوری که رشد جسمی انسان تدریجی است و آدم کم کم از کودکی به نوجوانی و جوانی میرسد به طوری فکر نمی کند امروز نسبت به دیروز تغییری کرده باشد، انحراف آدم هم تدریجی است. آنقدر آهسته که حتی خودش هم متوجه نمی شود و لذا فکر می کند همچنان همان آدم سالهای قبل است و این دیگران هستند که عوض شده اند و در راه خود منحرف شده اند!

پس ما بیش از همه چیز، باید مراقب « خودمان » باشیم و نگذاریم اصل « تقوا » در ما ضعیف شود. ما باید این نکته را به عنوان اصولیترین معیار همیشه نصب العین خود داشته باشیم که « از هر چیزی که کوچکترین آسیبی به تقوای ما بزند و یا حتی احتمال داشته باشد که آنرا در معرض خطر قرار بدهد، بپرهیزیم ».

حال سئوال این است که تقوا چیست؟ رعایت حلالها و حرامهای الهی.
پس اولین امر مهم برای هر کسی این است که حلال و حرام و واجبات دینی اش را بشناسد. این کار هم کاری نیست که هر کسی طبق نظر و فکر خودش انجام بدهد. بلکه باید آن را از عالمان دینی که در شناخت حکم دین تخصص پیدا کرده اند و می توانند در شزایط پیچیده و گوناگون زمانی و مکانی، حکم دین را کشف کنند، دریافت نماید. بدینگونه، مسیر حق مشخص می شود و هر فردی که تحت هر عنوانی از این مسیر خارج شود، در معرض انحراف قرار گرفته است. بلکه اصولاً خارج شدن از این مسیر، همان پیدایش انحراف است. انحرافی که به تدریج بیشتر و بیشتر خواهد شد.

در زندگی فردی و اجتماعی انسان مسایل زیادی وجود دارند که هر فردی یا گروهی در برابر آنها موضعی برای خودش اتخاذ می کند.
گرچه بنده به قول معروف، عددی نیستم و هیچ نقشی در هیچ جایی ندارم، اما از باب ابراز ارادت به ساحت مقدس بزرگان عالم وجود هم که شده،  میخواهم موضع خودم را در مقابل تمام مسایلی که به هر نحو به فرد یا جامعه مربوط می شود، در یک جمله بیان کنم:

«دوست دارم سرباز سپاهی باشم که فرمانده آن، آقایم علی اصغر (ع) است».

موضع اینجانب در برابر تمام اتفاقات ریز و درشت فردی و اجتماعی، اعم از سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و ... از جمله بالا با دلالتهای التزامی قابل استخراج است. ضمن آنکه فکر می کنم کلمات آن به گونه ای انتخاب شده اند که علاوه بر تعیین موضع، نکات دیگری را هم بیان می کنند.

دیده اید که وقتی دو دوست صمیمی پس از مدتها دوری به هم میرسند، همدیگر را در آغوش می گیرند و گریه می کنند؟

و حتماً میدانید که گناه، انسان را از خدا دور می کند.

و مگر قرار خلقت بر این نبوده که انسان و خدا، بهترین و نزدیکترین دوستان هم باشند؟ اما این انسان بود که دور شدن از خداوند را آغاز کرد...

و دوری از خدا، آنقدر سخت است که (اگر بفهمیم) حتی یک لحظه اش هم بسان سالیانی طولانی است...

و مگر توبه و استغفار، به معنی بازگشتن و نزدیک شدن دوباره نیست؟

حالا می دانی که چرا موقع خواندن دعای کمیل، آدم گریه اش می گیرد...

و فرازهای دعای کمیل را که نگاه کنی، می بینی که چقدر عاشقانه است! نجوایی عاشقانه که گویا در آغوش یک دوست، با او گفته می شود...

دوستی که پس از سالها دوری، دوباره به نزدش برگشته ایم... سالهایی که (اگر بفهمیم) چقدر بر ما سخت گذشت...

اینک برگشته ای... پس از سالهای سخت دوری... خودت را در آغوش خدا حس می کنی... و اشک امانت نمیدهد:

فهبنی یا الهی! و سیدی! و مولای! و ربی! صبرت علی عذابک فکیف اصبر علی فراقک؟

و هبنی یا الهی صبرت علی حر نارک فکیف اصبر علی النظر الی کرامتک؟

أم کیف اسکن فی النار و رجایی عفوک؟

فبعزتک یا سیدی و مولای اقسم صادقاً لئن ترکتنی ناطقا

لأضجن الیک بین اهلها ضجیج الآملین

و لأصرخن الیک صراخ المستصرخین

و لأبکین علیک بکاء الفاقدین

و لانادینک أین کنت یا ولی المومنین...

بیا تا درد و دل کنیم گریه کنیم ز غصه ها
من از مدینه میگم و تو ماجرای کربلا

درشب بی کسی ما ستاره تا سحر نزد
برا کمک به مادرم حتی پرنده پر نزد

بابام علی کاری نکرد غریبونه یه جا نشست
یه نانجیب به در زد و پهلوی مادرُ شکست

تا آخرین نفس مادرا ز حمایت از ولی می کرد
هزارتا محسن اگه داشت فدایی علی می کرد

از آتیش درخونه شدم با مادرم کباب
اما کسی به تو نداد تو کربلا یه قطره آب

من پشت در با مادرم موندم به زیر دست وپا
تو پیش چشم مادرت رفتی به روی نیزه ها

تو مادرت تو خیمه ها من مادرم به پشت در
مادر تو چشم به راه، مادر من شکسته پر

ماهی تشنه داداش لباتو برهم میزنی
با خنده عاشقونه آتیش به عالم میزنی

اما تو آغوش پدر گلوی من پاره نشد
خواهر من تو مدینه بی گوش و گوشواره نشد

خون منو تو میگیره دامنشو تو عاقبت
وقتی خدا سوال کنه بای ذنب قتلت

عمو تو که تو مدینه یه سینه کوه غم داری
دلم میخواد به من بگی آخه کجا حرم داری

تا مادرم بی حرمه از من نپرس قبرت کجاست
قبرمن و مادر من تو سینه گریه کناست

راستی تو ای گل داداش کجا مگه گهوارته
که میبینم کل زمین دیونه و بیچارته

خونه من تو جنتی، به اسم بین الحرمین
تو یک ضریح شش گوشه رو سینه بابام حسین

خوش به حالت که شش ماهی رو شونه های یاس بودی
یا روی دستای حسین یا ستای عباس بودیی

من که اجل امون نداد باشم کنار خواهرم
تاب کشه داداش حسن دست نوازش رو سرم

خوب شد نبودی ای عمو غربت بابا ببینی
گریه عمه زینبو تو دل صحرا ببینی

خوب شد نبودی ای عمو که دیگه بابا جون نداشت
وقتی دیدم صورتشو رو صورت اکبر گذاشت

خوب شد نبودی ای عمو تا مشک ساقی پاره شد
دست به کمر گرفت بابا خودم دیدم بیچاره شد

آهی کشید غریبونه کنار عباسش نشست
با گریه و با ناله گفت الان دیگه پشتم شکست

منبع: http://www.radepaclip.com/?p=7219

شاید از سرمایه، تعریفات متعددی شده باشد. بدیهی است هر کدام از این تعریفات در حوزه خاصی کاربرد دارند (عمدتاً در حوزه اقتصاد).
اما حوزه بحث ما در اینجا، اقتصاد نیست. بلکه چیزی اعم (بزرگتر و کلی تر) از آن است. چیزی که گستره اش مساوی با همه زندگی انسان یا حتی شاید بزرگتر از آن باشد.

لذا اجازه بدهید در حوزه بحث خودمان، سرمایه را اینگونه تعریف کنیم:

«سرمایه، چیزی است که انسان امید دارد با آن بتواند به برخی از آرزوهایش برسد و برخی از مشکلاتش را رفع کند».

واقعاً اگر چنین امیدی به نبود، آیا انسان دنبال به دست آوردن سرمایه (حال، هر چه که باشد) می رفت و در حفظ و ازدیاد آن تلاش می کرد؟
تصور بکنید که انسان نتواند فرضاً با پول، هیچیک از مشکلاتش را رفع کند و یا به هیچیک از خواسته هایش برسد.
در چنین حالتی، آیا کسی دنبال به دست آوردن پول خواهد رفت؟ آیا پول برای کسی ارزشی خواهد داشت؟

سرمایه من، دوست داشتن ذریّه و اولاد حضرت زهرای مزضیه (سلام الله علیها) است.

اگر دو شیء در همه ابعاد شبیه هم باشند و فقط در یک بُعد با هم اختلاف داشته باشند، وقتی شما یکی از آنها را انتخاب می کنید و به آن الویت می دهید یا آن را بیشتر از شی مشابه اش دوست می دارید، در حقیقت به آن بُعد واحدی که آنها در آن با هم اختلاف دارند اهمیت داده اید. زیرا بقیه ابعاد در هر دو مشترک بوده است و از آن جهات تفاوتی با هم نداشته اند.

سید هم یک انسان است و از همه لحاظ ها شبیه بقیه انسانهای دیگر است (این را با مسامحه گفتم، چه بسا یک سید واقعاً با بقیه انسانها تفاوت های اصولی داشته باشد که فعلاً مجال بحث علمی در این زمینه نیست) با این تفاوت که فرزند علی (ع) و فاطمه (س) است.
وقتی شما یک سید را دوست می دارید، در حقیقت علی (ع) و فاطمه (س) را دوست داشته اید و این عین ایمان است که اگر تحلیل شود، به اصل توحید بر می گردد. لذا تلاش در جهت احترام بیشتر به سادات و دوست داشتن قلبی آنها و عرض ارادت به آنها به جمیع اشکال ممکن، تلاش در جهت نزدیکتر شدن به خداوند است و چه سرمایه ای بالاتر از این؟

ضمناً اگر کسی، فرزندان شخصی را دوست بدارد، آن شخص هم او را دوست خواهد داشت. من بارها دیده ام که مادرم، چقدر دوستان مرا دوست دارد و به خاطر اینکه آنها دوست فرزندش هستند، آنها را عزیز و گرامی می دارد.

لذا من راه « دوست داشتن سادات » را برای تقرب یافتن به اهل بیت علیهم السلام، بسیار حائز اهمیت می دانم و این عنصر را تنها سرمایه زندگی خود می دانم (دستم از عمل صالح و اخلاص خالی است و غیر از محبت فرزندان فاطمه (س)، چیز دیگری در بازار دنیا کسب نکرده ام).

راستی، سرمایه شما چیست؟

_{البته خوانندگان محترم می دانند که این مطلب، در حوزه مسایل فردی و جزئی است. در حوزه مسایل کلان و اجتماعی، باید اشخاص را بر مبنای ملاکهای ارزشی، احراز صلاحیت نمود و به مقتضای ان الله یامرکم ان تؤدوا الامانات الی اهلها و اذا حکمتم بین الناس ان تحکموا بالعدل عمل نمود.}

< width="468" height="60" data="http://www.askdin.com/attachments/1752d1272396152-parastu.swf" type="application/x-shockwave-flash">

شاید برخی افراد تا حالا از این قبیل سئوالات به ذهنشان خطور کرده باشد.
برای پاسخ به این قبیل سئوالات، باید در زمینه منطق و فلسفه کار کنید.

خدا کیست؟
این سئوال، از ماهیت خدا می پرسد. در حالیکه خدا ماهیت ندارد. زیرا ماهیت، مرز وجود است و وجود خداوند بی انتهاست و مرزی ندارد، لذا خداوند ماهیت ندارد و بنابراین نمی توان از چیستی یا کیستی او پرسید.

نکته:
وقتی شما می پرسید «فلان موجود، کیست یا چیست»؟ در حقیقت این سئوال را هم پرسیده اید که «فلان موجود، چه کسی یا چه چیزی نیست».
مثلاً اگر شما بپرسید «این شخص کیست» و جواب این باشد که «او، احمد است»؛ در حقیقت این جواب می گوید که « این شخص، « غیر احمد » (مثلاً حسن، حسین، علی، ... ) نیست».

یا اگر بپرسید «این شی چیست؟» و جواب شما این باشد که «این شیء، کتاب است»، در حقیقت این جواب هم داده شده است که «این شیء ، «غیر کتاب» ( مثل: آجر، قلم، درخت، حیوان، لیوان، ...) نیست».

و این جوابها، وجود شیء را محدود می کند (مرز وجود شیء را مشخص می کند تا از سایر اشیاء متمایز شود). در حالیکه وجود خداوند نامحدود است و حد و مرز ندارد. بنابراین، چنین سئوالی در مورد خداوند قابل طرح نیست. یا به بیان علمی، خداوند ماهیت (کیستی یا چیستی، مرز وجود) ندارد.

خدا کجاست؟
این سئوال، از مکان خداوند می پرسد. « مکان داشتن » از ویژگی های موجودات مادی است. در بین همه موجودات، موجودات مادی پائین ترین رتبه وجودی را دارند. سایر موجودات (که غیر مادی هستند و رتبه وجودی بالاتری دارند) مکان ندارند. مثل فرشته ها، روح، عقل و ... و خدا.

نکته:
یکی از دلایل پائین بودن رتبه وجودی موجودات مادی، محدود بودن ماده در مکان و زمان و ... است. در حالیکه موجودات غیر مادی چون محدودیتهای ماده را ندارند، لذا رتبه وجودی شان بالاتر است.

نکته آخر:
همیشه، «داشتن ها» دلیل بر کمال نیست. برخی وقتها، «نداشتن ها» دلیل بر کمال است. (به عنوان یک مثال آشنا: کسی که جهل نداشته باشد، کمال بیشتری دارد تا کسی که جهل دارد!) چیزهایی مثل مکان، زمان، چیستی و کیستی هم از این دست هستند (یعنی از دسته مفاهیمی که دلالت بر محدودیت می کنند). چیزهایی که « وجود » دارند اما « این مفاهیم» را ندارند، کمال بیشتری دارند تا چیزهایی که « وجود » دارند اما « این مفاهیم» را هم دارند.

نامه ای از از لایه های امنیتی پنتاگون عبور می کند
و روی میز «پانته آ»، وزیر دفاع آمریکا، قرار می گیرد.
آرم نامه، توجه «پانته آ» را جلب می کند. نامه ای با آرم مقدس سپاه که روی آن نوشته شده بود:
« اگر لازم باشد، از این هم نزدیکتر خواهیم شد».

برای شرح بیشتر این موضوع ، اینجا را ببینید.