هر بیماری، یکسری علامت یا عوارض دارد. من بیماری هایی را که علامت یا عارضه آنها « عطش » است (مثل بیماری دیابت) را دوست دارم.
من دیابتم را دوست دارم، چون علامتش، علامت حالت امام حسین (ع) و فرزندان و یارانشان در روز عاشوراست...
زمانی که به علت DKA (از عوارض خطرناک و کشنده دیابت) در بخش ICU بستری بودم، به پرستارم گفتم: « تشنه ام، آب میخواهم». پرستار گفت: «دکتر گفته است باید 24 ساعت NPO باشی (یعنی از راه دهان چیزی نخوری)». (خود دیابت باعث عطش شدید می شد، این دستور دکتر هم رویش!). بعد که دید عطش خیلی اذیتم می کند، یک گاز استریل را با آب تر کرد و روی لبهایم کشید و گفت: « فقط همین کار را می توانم بکنم شاید کمی آرام شوی».
حتماً می دانید آدم یاد کدام صحنه روز عاشورا می افتد؟
بازگشت حضرت علی اکبر (ع) از جنگ و شکایت از تشنگی اش به امام حسین (ع) و ...
من این بیماری را که حال جسم آدم را مثل حال جسم اصحاب امام حسین (ع) می کند، دوست دارم.
حالا ما بزرگسالیم، سرمان می شود، با هر سختی که باشد تحمل می کنیم، شش ماهه ها و سه ساله ها چی؟... با آنها چکار دارید؟... آنها که طاقت ندارند... به آنها رحم کنید... اما نه با تیر...
«یا قوم ان لم ترحمونی فارحموا هذا الطفل اما ترونه کیف یتلظی عطشا»؟
«ای قوم! اگر به من رحم نمیکنید به این کودک رحم کنید. آیا او را نمیبینید که
چگونه از شدت و حرارت تشنگی، دهان را باز و بسته می کند؟».
